Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο πρέπει να αμείβεται κάποιος σύμφωνα με τις ικανότητές του, όταν οι ικανότητες αυτές χρησιμοποιούνται προκειμένου να πάψουν να αμείβονται κάποιοι άλλοι, βγάζοντάς τους έξω από τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό.
Προβληματίζομαι για την αξία των χρημάτων που έχει κανείς στο πορτοφόλι του, όταν δεν χρησιμοποιούνται για να γεμίσουν και τα πορτοφόλια εκείνων που είναι άδεια.
Με στεναχωρεί το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο, προκειμένου να επιδοτηθούν από την εξουσία και ο λαουτζίκος τους παρακολουθεί με προσήλωση και το στόμα ανοιχτό, αν και γνωρίζει για ποιον και πως δουλεύουν.
Κοιτάζω επίμονα τα φύλλα του δέντρου ακριβώς πάνω από το παγκάκι που κάθομαι, ζηλεύοντάς τα, γιατί ζουν αυτό που είναι χωρίς να έχουν ελπίδες για το αύριο.
Στρίβω άγαρμπα τσιγάρο (δεν έμαθα ακόμη μετά από δύο χρόνια που κάνω καπνό), το ανάβω και το ρωτάω, καθώς καίγεται, για την προέλευσή του. Χωράφι, στέγνωμα, καπνοβιομηχανία, λιανεμπόριο, εθισμός, κέρδη.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εάν εγώ είμαι εθισμένος στη νικοτίνη ή εάν αυτοί που μου προσφέρουν απλόχερα το τελικό τους προϊόν είναι εθισμένοι στα κέρδη περισσότερο απ΄ όσο εγώ στο κάπνισμα.
Είμαι σίγουρος ότι τα δύο τελευταία χρόνια έχω καταφέρει να ξεμπερδέψω πολλά πράγματα μέσα μου και αυτό μάλλον μου έχει στοιχήσει την αποδοχή του μέσου όρου του κοινωνικού ιστού.
Κατάλαβα ότι η δικαιοσύνη είναι ένα σύστημα καταστολής της αντίθετης άποψης και ξεπλύματος ανομιών εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να διαθέσουν λίγα από τα κλεμμένα.
Κατάλαβα ότι η πολιτική είναι ένα όχημα για να γίνονται παράνομες μπίζνες με ελάχιστο κίνδυνο να αποκαλυφθούν. Εάν αποκαλυφθούν όμως, πάλι η πολιτική μπορεί να τα κουκουλώσει με ένα νόμο που θα σε βγάλει λάδι.
Μου πήρε πολλά χρόνια να κατανοήσω πως λειτουργεί αυτό το σύστημα, όχι γιατί είναι δύσκολο, αλλά γιατί δεν ήθελα να πιστέψω τα αυτονόητα που έκαναν την εμφάνισή τους στο κεφάλι μου.
Δυσκολεύτηκα να δεχτώ ότι οι άνθρωποι αδυνατούν να συγχωρήσουν την απιστία, όχι γιατί είναι ερωτευμένοι με τον/την άπιστο/η αλλά γιατί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της συναισθηματικής τους ιδιοκτησίας και δεν δέχονται να το χάσουν από κάποιον τρίτο.
Δυσκολεύτηκα να συνειδητοποιήσω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα χρήματα προκειμένου να επιμηκύνουν το κοινωνικό τους πέος, σε βάρος της, σχεδόν ανύπαρκτης, συναισθηματικής τους νοημοσύνης.
Αποδέχτηκα με μεγάλη δυσκολία το γεγονός ότι αυτοί που μπήκαν με μέσον σε δημόσιες υπηρεσίες έχουν την απαίτηση, και το πετυχαίνουν, να τους σέβονται οι άλλοι, μόνο και μόνο γιατί μπορούν να τους δυσκολέψουν τη ζωή εάν δεν τους σεβαστούν.
Ένιωσα απαίσια όταν κατάλαβα και αποφάσισα ν’ αναζητήσω το νόημα της ζωής εκτός κοινωνίας. Ξεκίνησα με βόλτες λίγων ωρών στα βουνά, που σιγά – σιγά έγιναν μέρες και εβδομάδες.
Την ώρα που οι άλλοι νόμιζαν ότι μου έχει σαλέψει, εγώ κατανοούσα τον κόσμο παρατηρώντας πουλιά και ζώα να υπάρχουν απλά, αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα το άλλο.
Κοιμόμουν στην σκιά των πεύκων και μοιραζόμουν το φαγητό μου με νυφίτσες και σκαντζόχοιρους. Παρατηρούσα τα ζώα να είναι ευτυχισμένα όταν έχουν γεμάτο στομάχι και να λιάζονται ικανοποιημένα, χωρίς έγνοιες, κάθε φορά που το κατάφερναν.
Αναρωτήθηκα γιατί να μη μπορεί και ο άνθρωπος να το νιώσει αυτό. Και αυτή η σκέψη ήταν το μοναδικό κίνητρο για να γυρίζω στην κοινωνία και να μιλάω με τα μέλη της. Και διαπίστωσα ότι όλα αυτά που μου έλεγαν ήταν παράλογα.
«Ένα ακριβό αυτοκίνητο είναι όχημα που θα σε βοηθήσει να έχεις κοινωνική αποδοχή. Το ίδιο και ένα ακριβό σπίτι σε καλή περιοχή»
Κι αν είσαι κλέφτης και μοχθηρός;
- Μόνο έτσι θα μπορέσεις να τα αποκτήσεις αυτά.
Και τι εφόδια θα δώσεις στα παιδιά σου; Την κλεψιά και την κακία;
- Εάν δεν σε πιάσουν δεν είσαι ούτε κλέφτης ούτε μοχθηρός. Είσαι κοινωνικά αποδεκτός. Σε θαυμάζουν.
Εγώ στο μεταξύ κοιτούσα τα αυτοκίνητα μόνο από την κάτω πλευρά, κυρίως το χειμώνα, για να χαζεύω τις γάτες που άραζαν για να αξιοποιήσουν τη ζέστη της μηχανής και δεν έβλεπα τις μάρκες τους.
Ούτε οι γάτες, ούτε κι εγώ είχαμε σκεφτεί ποτέ ότι οδηγείς ένα αυτοκίνητο για να βλέπουν οι άλλοι ότι έχεις λεφτά να το αγοράσεις. Το θεωρούμε γελοίο όλο αυτό γιατί μάλλον αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα κοινωνικά αυτονόητα.
«Αν βγει ο δικός μου βουλευτής θα σωθώ γιατί θα με βάλει να δουλέψω με συμβάσεις στο δημόσιο»
Μα αυτός είναι κλέφτης. Θα φάει ότι μπορέσει.
- Τι με νοιάζει εμένα. Εγώ να βολευτώ θέλω. Ας φάει ότι θέλει.
Ναι αλλά αυτά που τρώει είναι και δικά σου. Σου παίρνει πολλά και σου δίνει ψίχουλα.
- Αν δεν φάει αυτός, κάποιος άλλος θα βρεθεί να φάει.
Αυτά άκουγα και γυρνούσα πάλι στα βουνά, όπου εγώ και τα ζώα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μακριά από επικίνδυνους ανθρώπους. Και ήμουν μια χαρά. Μέχρι που σκέφτηκα να μην επιστρέψω ποτέ στον κόσμο.
Δυστυχώς όμως, ούτε πάλι με άφησαν σε ησυχία. Με έφεραν πίσω με το ζόρι προκειμένου να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους να κατανοήσουν την πραγματικότητα.
Τώρα κατευθύνομαι προς το κεντρικό κτήριο, προκειμένου να έχω άλλη μια συνεδρία με την ομάδα των ψυχιάτρων που παρακολουθώ. Είμαι όμως απαισιόδοξος γιατί πιστεύω ότι δεν έχουν πολλές ελπίδες να γίνουν καλά.
Προσπαθώ κάθε φορά να τους τα εξηγώ όλα αυτά, ώστε να συνέλθουν και να μπορέσω κι εγώ να γυρίσω στα βουνά, αλλά δεν καταλαβαίνουν. Και το χειρότερο είναι ότι όσο δεν καταλαβαίνουν δεν αφήνουν κι εμένα να φύγω.
Με υποχρεώνουν να κάθομαι σε αυτό το ψυχιατρικό ίδρυμα που νοσηλεύονται, λες και είμαι εγώ ο τρελός και όχι εκείνοι. Σκέπτομαι ότι η μόνη μου σωτηρία είναι ή να δραπετεύσω εγώ από το ψυχιατρείο ή να δραπετεύσουν εκείνοι από την εικονική πραγματικότητά τους, κάτι που πιστεύω ότι δεν θα κάνουν ποτέ.
Ευτυχώς που έχω κανονίσει με το δέντρο που είναι δίπλα στη μάντρα, να χαμηλώσει τα κλαδιά του για να μου δώσει τη δυνατότητα να σκαρφαλώσω και να πηδήξω έξω. Σύντομα θα είμαι ελεύθερος. Εσείς θα συνεχίσετε να νοσηλεύεστε στο ψυχιατρείο;
Soropoulos's Blog 